Ik ben er weer!

Hallo allemaal!

Laat ik beginnen met jullie allen te bedanken!! Ik heb een geweldige tijd in NL gehad van februari t/m augustus. Heel veel dank aan mijn ouders natuurlijk, fijn dat ik (weer) bij jullie in mocht wonen en dank voor de goede zorgen en fijne tijd! Ook veel dank aan ASW: het was direct vertrouwd om weer in Renswoude bij jullie binnen te mogen lopen, heb weer veel mogen leren en een toptijd gehad! En natuurlijk alle lieve vrienden die mij hebben bezocht of die ik heb mogen bezoeken, het was heerlijk weer bij te kletsen en samen te eten en drinken. Ik heb echt enorm van mijn tijd in NL genoten!
Het was geweldig om hier in Malawi ook iedereen weer te zien! De kinderen gingen helemaal door het dolle. Mocht je het filmpje op mijn Facebook-pagina gemist hebben, aanrader om deze alsnog even te bekijken, hoewel ik ook een poging zal wagen deze bij dit verslag te uploaden. Goodson, Mike’s broertje, ging met mij mee naar de dagopvang om de kinderen te verrassen en dit te filmen. Dichtbij de opvang werd ik al gespot en zo zat iedereen klaar om te zingen, dansen en gillen zodra mijn gezicht om de schutting verscheen. Linda, mijn “nichtje” die veel bij me is, kon alleen maar huilen. Tranen van geluk! Ze heeft een half jaar gevraagd waar ik toch bleef en wanneer ik nu toch klaar was met boodschappen doen. Arme ziel. Het is ook moeilijk uit te leggen aan iedereen (laat staan kinderen) dat ik een half jaar met een vliegtuig naar Nederland ga, maar écht weer terug kom als je nog nooit je dorp verlaten hebt, laat staan je land en amper tijdsbesef hebt. Gelukkig is alles weer als normaal, ik werk weer, ze zien me in het dorp, de tranen zijn over en ze komen weer dagelijks bij me aan huis om filmpjes te kijken, knutselen of op de iPad te spelen. Het warme welkom van iedereen was overweldigend! Ze kennen me nog en zijn blij dat ik mijn belofte heb gehouden en écht terug ben gekomen. Het is heerlijk om hier weer te zijn! Al moet ik zeggen dat ik ook hier wel weer wat heb moeten wennen. Ik heb deze eerste weken alweer het échte Malawi ervaren. Op weg van het vliegveld naar de stad heeft een andere auto mij van achteren aangereden. We stonden in de file en ik heb het vermoeden dat deze meneer het gas heeft ingetrapt ipv de rem. Niets ernstigs, maar schade aan de auto (die ik van een vriend had geleend) die uiteraard gemaakt moest worden. Gelukkig was het een bedrijfsauto die mij raakte en was zijn baas zo vriendelijk om mij enorm te matsen en de auto bij zijn bedrijf te laten maken. Echte vakmensen en alles weer prima in orde. Echter mocht ik in mijn eerst week wel 3x op en neer met het OV tussen Cape Maclear en Lilongwe om de auto te checken of op te halen. En geloof me, na zo’n weekje Malawi OV bedenk je je dat het OV in NL eigenlijk wel heel prima geregeld is! Een minibus heeft 15 officiële zitplaatsen, maar er passen toch wel 25 personen in met bagage. En uiteraard hoort uren wachten om deze minibus met 25 personen te vullen erbij. Een reis die normaal 3 uur met eigen vervoer in beslag neemt kost op deze manier een uur of 8. Maar…, niet zeuren, eind goed, al goed. Auto gemaakt en ervaring rijker!
Mijn eerste weekend was direct top! Een muziekfestival in Senga Bay waar Mike en ik heen zijn geweest. Een topavond waarbij we weer heerlijk hebben gedanst op de Afrikaanse beats tot in de vroege uurtjes.
Het volgende weekend ging het feest nog even door. Skeffa Chimoto, één van Malawi’s bekendste artiesten, trad op in de lokale bar. De eerste keer dat zó’n grote artiest Cape Maclear aandeed. Even voor jullie inbeelding: deze man kun je vergelijken met Marco Borsato in Nederland. Ik heb hem al een aantal keren live gezien op festivals, maar voor menig inwoner hier was dit een reden om wat geld te sparen om deze man live te kunnen bewonderen 12 september.
Vrijdag 18 september kreeg ik een telefoontje van mijn vriendin Rejoice. Kleine toelichting op wie Rejoice is: zij was mijn buurvrouw bij mijn vorige huurhuis, heeft mij daar altijd enorm geholpen en is sindsdien een goede vriendin van mij geworden. Ze is (vermoed ik) zo’n 28 jaar oud, heeft 2 kinderen en is getrouwd. In de ochtend gaat ze naar de middelbare school, omdat ze deze als tiener nooit af heeft gemaakt, omdat ze toen al haar kinderen kreeg, en in de middag is ze inmiddels mijn collega bij de dagopvang. Ik ben enorm trots op deze prachtvrouw! Sinds vorig jaar heeft Rejoice een tijd haar nichtje, Zakira, bij haar in huis gehad en haar opgevoed als haar eigen dochter. Zakira woonde bij haar oma, omdat haar ouders in Zuid-Afrika verbleven. Haar oma kon echter niet meer voor haar zorgen en zo is zij bij Rejoice in huis terecht gekomen. Overigens is het hier heel normaal dat kinderen van familieleden bij je in wonen. Sinds kort was Zakira haar eigen moeder weer terug in Malawi wegens ziekte en zo zijn zij er een aantal weken geleden achter gekomen dat Zakira en haar moeder positief waren. Zakira heb ik al een keer in het ziekenhuis opgezocht in Cape Maclear na mijn terugkomst. Ze zat in bed lekker chips te eten en was ook al snel weer thuis. Het leek dus allemaal prima in orde te zijn. 18 september belde Rejoice echter met de vraag of ik Zakira en haar moeder naar Mangochi kon brengen, de stad hier zo’n 1.5 uur rijden vandaan, waar zij vandaan komen. Geen probleem, dus ik pik de familie op bij het ziekenhuis, gezien ze daar nog even medicatie wilden ophalen. Maar vandaag was anders: Zakira haar ogen waren half gesloten, haar huid zat onder de vlekken, haar mond hing half open, ze praatte niet meer, dronk en at niet en kon alleen maar jammeren van de pijn. Een helse rit van 1.5 uur naar Mangochi. Met tranen in mijn ogen heb ik ze naar huis gereden en daar afscheid van ze genomen.
Gelukkig kon ik ’s avonds mijn zinnen verzetten. Ik had een bedrijfsuitje met mijn chicks van het werk!! Lucius Banda, de grote broer van Marco Borsato, trad op bij een luxe lodge hier een uur rijden vandaan. Mijn collega’s van de dagopvang, Meg, Faness, Mary en Rejoice, waren tot deze avond nog nooit bij een concert geweest. Ze zijn allen enorm fan van Lucius Banda, maar kennen deze grootheid alleen van radio en TV. Een uitje dus waar we met zijn allen enorm naar uit hebben gekeken! In de mooiste kleren op pad voor een geweldige ladiesnight!! En wat een feest was het!! Ik heb zooooo genoten van deze dames, wat hou ik van ze!
Zaterdag 19 september was hier een triathlon en andere sportevenementen. Helaas heb ik alleen de middag meegemaakt, gezien we pas om 4u vanochtend terug waren van ons bedrijfsuitje en ik in de ochtend dus nog op 1 oor lag.
Zondag 20 september is een helse dag. Om 6.15u word ik wakker omdat de stroom uitvalt en dus mijn ventilator niet meer werkt. Een aantal minuten later krijg ik een verschrikkelijk bericht binnen van Rejoice “Zakira is dead”. Wat een horrorbericht. Ik vraag direct of ik wat kan doen en of we samen naar Mangochi kunnen voor de begrafenis. Heel graag is het antwoord. Ik haal Rejoice op en we rijden samen naar Mangochi. De tranen staan in mijn ogen, maar Rejoice oogt heel rustig en cool. In Mangochi halen we wit doek (de familie is moslim en dus wordt ze begraven in wit doek en niet in een kist) en eten. Zodra we het huis naderen stort Rejoice in. Enorm geschreeuw en gehuil van haar en vanuit het huis waar de dames van de familie zich bevinden volgt. Het is moeilijk te beschrijven hoe dit gaat, hoe dit voelt en wat dit met mij doet. Ik kan alleen maar zeggen dat het door merg en been gaat en kon alleen maar mee huilen. Daarna word ook ik naar het huis van de dames gebracht, ik ben deel van de familie. Een in en in trieste dag. We zitten met zo’n 15 à 20 jonge dames in een huisje waar we de hele dag samen rouwen. In het huisje naast ons ligt Zakira binnen en wordt zij gewassen en klaar gemaakt voor de begrafenis. Dat is gedaan door de oudere vrouwen of mannen, dat is mij niet duidelijk. Net na de middag is de begrafenis. Alleen de mannen zijn hierbij aanwezig. Wij, vrouwelijke familieleden, gaan naar het naastgelegen huisje en sluiten daar aan bij de oudere vrouwen. Daar komen een aantal vrouwen hun respect en medeleven betuigen. Van daar gaan we een tijdje later naar het huis van de oom en tante van Rejoice. Daar krijgen we lunch. Ik krijg deze dag geen hap door mijn keel, dus ik sla even over. Ik zit hier met Linda, de moeder van Zakira, haar moeder, Rejoice en Meg (mijn andere collega van de opvang). Na een tijdje komen er een aantal mannen binnen. Ze komen mij op hun knieën bedanken voor alles wat ik vandaag voor de familie heb gedaan. Ik ben sprakeloos, verdrietig en kan alleen maar zeggen dat ik graag meer had kunnen doen. Het voelt afschuwelijk dat mensen mij op hun knieën bedanken voor het bijwonen en verzorgen van een begrafenis van een 3-jarig meisje waar ik nooit afscheid van had willen nemen. Dan komt het moment dat ik afscheid moet nemen van deze dames die mij zo lief zijn. Een beetje twijfelend vraag ik of ik ze mag omhelzen. Persoonlijk contact, buiten het geven van een hand, is hier niet normaal. Gelukkig zeiden ze ja en het voelde enorm goed om deze vrouwen even te omhelzen, een hele dikke knuffel te geven en enorm veel sterkte te wensen de komende dagen. Zij hebben namelijk 3 dagen rouw voor de boeg. Deze dagen zullen ze binnen blijven om familieleden en vrienden te ontvangen en samen te huilen om het verlies van Zakira. Na deze dagen is de rouw en het verdriet voorbij en gaat het leven voor ze door alsof er nooit iets gebeurd is en zal het zijn alsof Zakira nooit bestaan heeft. Er wordt vanaf dan niet meer openlijk over haar gesproken. Ik ga leeg en volledig uitgeput naar huis. Thuis bel ik nog even met NL om mijn verhaal en laatste tranen kwijt te kunnen. Mike vraag ik om nog even langs te komen en mij een knuffel te geven. Zo kom ik wat tot rust. Het klinkt vreemd, maar achteraf gezien is zo’n ene dag enorm heftig en slopend, maar was ik wel mijn verdriet kwijt. Zakira blijft voor altijd in mijn hart!!
Het volgende weekend was het gelukkig weer feest. Dit keer Lake of Stars, hét festival van het jaar. 3 dagen lang genieten van muziek van binnen- en buitenland. We waren met een enorme groep uit Cape Maclear. En zelfs Manyana (Mike zijn broer die in Zweden woont en in wiens huis ik woon) en Maria waren over uit Zweden en bij dit feest aanwezig. Een topweekend met veel lieve vrienden!!
Manyana en Maria zijn een week in Cape Maclear gebleven en nu nog even op reis in Malawi. Komende vrijdag gaan we naar Lilongwe om ze uit te zwaaien. Dit kan ik mooi combineren met een tandartsafspraak, heel benieuwd hoe dat hier aan toe gaat.
Het leven is hier weer aanpassen, maar raakt weer gewend en vertrouwd. Bijna dagelijks hebben we stroomuitval, de temperatuur loopt op naar waarden boven de 30 en komende week zelfs 35 graden. Ik probeer nog steeds 3 keer in de week een klein rondje te joggen. Maandag t/m donderdag werk ik op het kinderdagverblijf en vrijdag t/m zondag ben ik thuis om pogen koffie en thee te verkopen. Helaas werkt Escom (onze stroomvoorziener) hier niet altijd fijn aan mee, maar dan kan ik uitgebreid het huis soppen en met de kinderen knutselen of iets leuks doen die bij mij aan huis komen.
Zoals jullie wellicht hebben gelezen heb ik een uitdaging voor deze maand, het kopen van 200 zakken maïs die we voor 1/3 van de normale prijs zullen verkopen aan de inwoners van Cape Maclear om de honger tegen te gaan. Aan allen die al een bijdrage hebben geleverd, enorm veel dank!!!! Jullie zijn geweldig!!! Maar..., de uitdaging is nog niet bereikt. Elke bijdrage is daarom dan ook nog steeds van harte welkom. Maak alsjeblieft jouw bijdrage over op NL27 RABO 3291 5803 03 t.n.v. M.T.E. van Ree, onder vermelding van HONGER. Bij voorbaat dank!!


Veel liefs,
Marloes

Vergeet ik helemaal over de bruiloft van vorig weekend te vertellen... De broer van een vriend ging trouwen en aangezien ik nog niet eerder hier bij een bruiloft was geweest, was dit hét moment om dit eens mee te maken. Ik mocht meerijden in de stoet met mijn auto en moest mij daarom vroeg melden. De auto werd versierd met toiletpapier en slingers en vervolgens gingen we met de hele stoet het dorp in. Eerst de bruidegom ophalen en vervolgens de bruid. Dan op weg naar de kerk. Ook ik ben even binnen geweest, maar ik smoorde daar weg, dus ik heb verder buiten gewacht tot de dienst afgelopen was. Tot nu toe vond ik alles redelijk saai. Na de dienst gingen we weer met alle auto's op pad het hele dorp door om iedereen te laten weten dat ze nu echt getrouwd waren. Iedereen stond langs de route te dansen en zingen. Dit was wel geweldig om mee te maken. Op weg naar hun huis voor lunch. Ik besloot naar huis te gaan om even te douchen. 's Middags volgde het feest op het schoolplein. Het bruidspaar staat in een cirkel en het hele dorp staat daar omheen. Familie, vrienden en bekenden kunnen zich aanmelden om de cirkel binnen te gaan en daar ongeveer een halve minuut te dansen, cadeau's aan het bruidspaar te overhandigen en geld rond te strooien. Ik stond al op het programma met de bijzondere taak om de taart aan te snijden. Ik heb vriendelijk gepast en gezegd dat dit een taak is voor het bruidspaar zelf. Ik ontkwam er echter niet aan om toch dansend de cirkel binnen te gaan en naast de tafel te poseren wanneer het paar de taart aansneed en geld te betalen (uiteraard). Deze feestelijke middag maakte de saaie ochtend goed! Bijzonder om deze bruiloft hier mee te mogen maken!