Vakantie

Hallo allemaal!

10 februari was het dan zover..., dankzij mijn al goed gevulde spaarrekening en nog een paar gulle donaties (waarvoor dank aan een íeder die een bijdrage heeft geleverd!!) konden we maar liefst 30 zakken maïs verkopen tegen de lage prijs. Het was niet zo druk als de eerdere keren, maar dat was juist prettig, want het liep lekker door en er werd niet geschreeuwd of gevochten. Alles verliep vlekkeloos en we hebben weer een heleboel mensen blij gemaakt en van eten voorzien. Gelukkig is de honger nu grotendeels voorbij. Er kan bijna geoogst worden. En wat een goede oogst zal dat worden! De maïs ziet er prachtig uit. Het regent pijpenstelen zo nu en dan, maar de buien worden afgewisseld met enorme hitte. Gisteren nog even m’n appje gekeken, omdat ik het best warm vond: 35 graden Celsius, maar gevoelstemperatuur 51 graden Celsius! Vandaar m’n natte ruggetje toen ik thuis kwam gelopen van ’t werk.
Maar maïs was niet het enige wat ik heb kunnen kopen. Ook was er geld voor spullen voor het kinderdagverblijf, zoals pannen, emmers, een dweil en messen. En dan zijn alle kinderen ook nog voorzien van een paar slippers en 2 onderbroeken. En wat waren ze blij met hun nieuwe spullen. De volgende dag hadden alle jongens hun nieuwe boxer aan en die moest natuurlijk even getoond worden. Ze trokken hun broek tot onder hun billen naar beneden en gingen dansen. Heerlijk gezicht!! En wat een blijdschap met zoiets kleins! De onderbroeken worden nog steeds dagelijks gedragen door iedereen. Heel fijn om te zien! De slippers zijn iets minder in trek, maar dat kan nu ook met het weer te maken hebben. Door de regen kan het zijn dat je tot je knieen door het water moet, dus dan zijn slippers niet handig en zijn de blote voeten weer aantrekkelijker.
Op dit moment is er wel een ander groot probleem waar ik helaas niets aan kan doen. Er heerst enorm veel malaria. Het ziekenhuis is overvol. Op dit moment moeten de 1-persoonsbedden gedeeld worden door 2 mensen. Maar toch, je hoort nog steeds niemand klagen, want ze hebben een ziekenhuis, worden geholpen en verlaten het ziekenhuis veelal weer in goede gezondheid. Het doet je weer beseffen hoe gelukkig mensen hier zijn!
17 februari kwam Mariska, een andere NLse vrijwilligster, aan in Lilongwe. Ze blijft hier 3 maanden. Het is fijn om weer een NLse in de buurt te hebben: samen brainstormen, kletsen, dansen en Hollandse humor delen. Ondertussen heeft ze haar draai al goed gevonden in Cape Maclear. Ze werkt de ochtenden bij Panda Garden, met kleine kinderen en daarna komt ze naar “mijn” kinderdagverblijf. Omdat ze het daar goed naar haar zin heeft en daar graag de komende 6 weken wil blijven werken heb ik besloten te kijken wat voor anders leuks ik de komende tijd kan gaan doen. Het is leuk om even af te wisselen en andere projecten in het dorp te bezoeken en te kijken of ik daar wat kan helpen.
1 maart was er weer een groot feest bij Gecko. Aaron had het goede idee om voor dat feest bij mij thuis een BBQ te organiseren. Zo gezegd, zo gedaan. En wat een teamwork was het. Er was iemand die de vis kwam bereiden, iemand voor het vlees, er werd groente gesneden, salade gemaakt, punch gemaakt en drinken ingeslagen. Met zo’n 10 man hebben we de hele middag de voorbereidingen getroffen. We hadden ongeveer 30 personen uitgenodigd, maar ja, als mensen horen dat er een “braai” is, dan weet je maar nooit wie er nog meer op komen dagen. Uiteindelijk denk ik dat er wel zo’n 50 mensen geweest zijn. Gelukkig was er eten en drinken genoeg. En wat was iedereen blij. Er werd nog lang over gesproken. Ze hadden nog nooit een braai meegemaakt waarbij er genoeg eten en drinken was voor iedereen. We hebben uiteindelijk zelfs nog vlees weg gegeven aan kinderen die om de hoek stonden mee te kijken. Iedereen genoot zichtbaar! Toen we allemaal uitgegeten en –gedronken waren zijn we met z’n allen naar Gecko gegaan en hebben daar nog eens de nacht weg gedanst. Heerlijke tijden! En wat was het fijn om de volgende ochtend mijn afwas schoon terug te vinden in de keuken. De familie van Steve (de eigenaar van mijn huis) helpt mij geweldig! Zijn vader zorgt altijd dat de watertank gevuld is, vervangt kapotte lampjes, etc., maar ook wanneer er grote schoonmaakklussen gedaan moeten worden staat de hele familie voor mij klaar. Geweldige mensen!
Zondag 2 maart begon mijn vakantie dan. Met Mike en vrienden vertrokken we naar Lilongwe. Het was de planning dat we maandag een huurauto zouden regelen, maar helaas bleek dat een nationale vrije dag (geen idee wat voor bijzonders er was), dus dinsdag konden Mike en ik echt op pad. Onze vrienden gingen met mijn auto weer terug naar Cape Maclear. Wij vertrokken naar Zambia. En wat is Zambia een groot, maar prachtig land. Wat mij direct opviel in Zambia is de rijkdom. Een klein voorbeeld: bijna iedereen liep op slippers of schoenen. Iets waar je in Malawi alleen maar van kan dromen dat dat ooit het geval zal zijn.
We zijn eerst naar Chipata gegaan, niet ver over de grens. We hadden wat opstartproblemen: de huurauto regelen duurde een eeuwigheid waardoor we aan het einde van de middag pas vertrokken, ik werd aangehouden omdat iemand problemen had met mijn rijstijl (volgens mij had hij zelf een probleem, want hij poogde gewoon geld te vangen van een blanke met een ^&*smoes bij de politiecontrole, gelukkig volledig mislukt, maar het duurde wel weer een tijd), van hokje naar hokje bij de grens om alle papieren en stempels te ontvangen en toen we eindelijk in Chipata waren leek heel Zambia op vakantie, want pas bij het 7e hotel (nou ja, hotel...) hadden we een bed gevonden. De lokale bar had nog een portie koude nsima voor ons met een stuk oude koe (niet weg te kauwen), maar, gelukkig ook een Heineken om dit alles weg te werken. Proost op de vakantie!
De volgende dag een enorm lange rit, met te veel potholes (gaten in de weg), naar Lusaka. Zoals gezegd, Zambia is énorm en er is onderweg weinig te beleven. Lusaka is een grote stad. Blij waren we dat we hier zo slim waren geweest al een hotel te reserveren vanuit Chipata (ook al was de keuze hier reuze), na zo’n lange rit was het fijn om gewoon direct naar je hotel te kunnen rijden zonder zorgen. En wat een geluk, de geboekte kamer bleek al bezet, dus een upgrade. Hoe fijn is dat voor 2 nachten?! We moesten naar 6 hoog, dus in de lift met alle bagage. Toen Mike boven vroeg “Gaan we zo weer dezelfde weg terug?” dacht ik “Waar heeft die man het over?!”. “Ja, met dat ding. Gaat dat ook naar beneden?”. “Ah, de lift, ja een lift kan ook naar beneden”. Dat kende hij niet. Tuurlijk, in Cape Maclear heb je geen liften (en zou ook niet weten waar in Malawi je die wel zou kunnen vinden), maar voor ons is het zoiets gewoons dat je er niet meer bij stil staat dat een ander letterlijk en figuurlijk in een andere wereld beland. Een echte belevenis zo’n vakantie! De volgende dag de stad in geweest, kappertje gepakt en lekker wezen shoppen. Ik wilde m’n haar eraf. Iemand had met O&N gepoogd mijn haar te knippen/snijden met een scheermes, maar dat was niet meer dan alles naar achteren trekken en zo recht mogelijk afsnijden. Nu dus een echte knipbeurt, wat een verwennerij! Mike wilde al een tijd zijn haar blond, dus dat kwam er dan nu ook eindelijk van. Sindsdien wordt hem bijna dagelijks gevraagd of hij een profvoetballer is of zanger. Zo makkelijk word je een celebrity in Afrika!
Vanaf Lusaka zijn we doorgereden naar Victoria Falls (Zimbabwe kant). Ook weer een lange rit, maar deze weg was vrij nieuw en dus goed te rijden. Een bekende, Servie, woont in Vic Falls en ook Alette, onze reisleidster van de Djoserreis in 2012, was daar met een groep. Servie’s vrouw werkt bij een boekingskantoor voor diverse excursies, dus daar hebben we besloten de helikoptervlucht boven Vic Falls te boeken voor de volgende ochtend. De volgende ochtend bij het ontbijt gezellig gekletst met Alette en daarna op naar de heli. Geweldig om de Vic Falls vanuit de lucht te bekijken. En wat een hoeveelheid water. Toen wij er november 2012 waren, midden in het droogseizoen, waren de Falls niet half zo groot denk ik. Nu, in het regenseizoen, was het enorm. Daarna hebben we de Falls nog vanaf de grond bekeken, maar dat was bijna niet te doen vanwege de “spray”. Alsof je door een regenbui heen loopt, maar dan ook nog eens amper wat ziet. ’s Middags weer gekletst met Alette en Servie en ’s avonds heerlijke nsima gegeten. Een tijdje geleden dacht ik nog dat ik dit nooit vrijwillig van een menukaart zou bestellen, maar toch, na een aantal dagen ga je die maaltijd gewoon missen.
Na Vic Falls weer de lange weg terug, via Lusaka en Chipata, maar dit keer niet terug Malawi in, maar eerst naar South Luangwa, hét nationale park van Zambia. We hadden geboekt bij Wildlife Camp. Een mooie plek, maar, zoals de naam doet vermoeden, écht wildlife. Op weg naar de lodge hadden we al de eerste olifanten op de weg en een antilope. De lodge zelf was aan de rivier, midden in de natuur, olifanten en hippo’s in de buurt en toen we naar ons chalet werden gelopen liep er net een olifant bij onze veranda vandaan. In het donker mocht je dan ook zeker niet lopen, maar werd je overal per auto heen gereden. Op het toilet bij het restaurant vond ik een kleine slang. Heb toch maar even het andere toilet genomen... en de deur niet op slot gedaan. Maar.., vond het al best knap dat ik niet direct gillend naar buiten ben gelopen. Bij het diner enorm veel geluk gehad, want de manager scheen met z’n enorme zoeklicht, omdat hij ogen gezien dacht te hebben. En ja hoor, na een kwartier riep hij ons, een luipaard liep op zo’n 20 meter voorbij. Het was de “huiskat”, want dit luipaard verbleef hier in de buurt met haar 2 jongen en regelmatig werd een lid van deze familie gespot.
Vroeg op de volgende dag (we zouden 5 uur gewekt worden, maar ik vermoed dat de watchman net op dat moment zelf even een tukkie deed) en om 6 uur mee op de gamedrive. Ook hier hadden we het geluk weer aan onze zijde. Al vrij snel hadden we een olifant op een paar meter afstand van de auto. Toen hij een been verzette zat Mike tegen het dak van de auto aan. Een echte ranger op sokken. Even later zagen we een luipaard de weg over springen achter een mangoeste aan. Aan de andere kant van de weg bleef hij in de kant liggen en vervolgens liep hij een heel stuk voor onze auto uit over de weg. Heel bijzonder om in deze tijd van het jaar een luipaard te zien. Door de vele regens is het groen en dus zeer dicht bebost en moeilijk om wild te spotten. Zeker de katachtige. Verder hebben we deze gamedrive olifanten, giraffe, diverse bokken, nijlpaarden, veel vogels en zebra’s gezien. Een mooie gamedrive! Mike had wel besloten dat het voldoende natuur en wild genoeg voor hem was geweest, dus hij wilde ’s avonds niet meer mee. Met de night gamedrive (van 16 tot 20 uur) ging ik dus op pad met een ander stel en onze gids. Het begon weer geweldig met olifanten van dichtbij en een enorme kudde buffels. Ook deze tocht weer zebra’s, giraffe, vogels, wildebeest en diverse bokken. Helaas toen het donker werd, alleen nog een soort gestreepte kat (weet de naam niet meer, maar het leek op een tijger in huiskat-formaat) en een pofadder. Niettemin was ook dit weer een geweldige gamedrive.
Perfecte timing voor ons ontbijt de volgende ochtend. We wilden net aan tafel schuiven toen de eigenaar langsliep met de vraag “Willen jullie leeuwen zien?” “Uhm, ja, tuurlijk, moet je dat echt vragen?”. Dus, hup, weer de auto in en na een paar honderd meter lagen er 2 leeuwen een eindje van de weg af. Hij aarzelde niet en reed die auto gewoon dwars door de struiken tot op zo’n 10 meter afstand van de leeuwen. Dat vond ík dan best wel weer dichtbij... Ik blijk toch ook een ranger op sokken na 2 dagen in ’t wild. Na het ontbijt op naar Malawi. Terug naar Lilongwe, huurauto inleveren en weer met onze vrienden herenigd.
Vrijdag met z’n 4-en op weg naar Mzuzu. Mike wilde zijn oom daar bezoeken, dus zo gezegd, zo gedaan. ’s Avonds hebben we het nachtleven van Mzuzu ontdekt. Leuk, maar wel erg opdringerige mensen naar ons als blanke. Mzuzu is een grote stad waar ook veel blanke wonen, dus je zou denken dat ze wel wat gewend zijn, maar helaas. Ongevraagd aan je zitten en I love you tegen je zeggen vonden ze hier vrij normaal. Gelukkig kunnen mijn blikken doden en “ga weg” begrepen ze dan ook vrij snel.
Zaterdag van Mzuzu naar Nkhata Bay, aan het meer. De lodges zijn aan het water tegen de rotsen op gebouwd. Prachtig, maar levensgevaarlijk. Steile trappen gemaakt van keien die met deze regens spekglad zijn. Een mooi einde van een heerlijke vakantie! Zondag hadden we de lange rit naar huis. Gelukkig waren we met 2 chauffeurs, dus we konden halverwege wisselen.
Maandag is het werkende leven weer begonnen. Allereerst met de was, huis schoonmaken, etc. Dinsdag ben ik weer naar het kinderdagverblijf geweest. Fijn om ook weer thuis te zijn, ritme op te pakken en weer wat te doen.

Liefs,
Lucy