Stil...
Door: loes-in-afrika
Blijf op de hoogte en volg Marloes
19 Januari 2015 | Malawi, Cape Maclear
Zaterdag 10 januari 2015
Ik spreek mevrouw Njoka, de mevrouw van mijn supermarkt. Ze vertelt mij over haar dag. Ze moest met “openbaar vervoer” naar Golomoti, een dorp hier zo’n 1.5 uur vandaan. Vandaag hield dat in dat ze van de minibus over moest achterop de fiets (fietsen worden hier als taxi gebruikt), stukken lopend door de weilanden, over in een andere minibus, wederom op de fiets, lopend door de weilanden, in een andere minibus en ga zo maar door. Waarom? De weg was weg. Ze is dus een beetje moe van de lange dag… Ik daarentegen draai bijna door. NEE!! Hoe ga ik nu naar Lilongwe? Dinsdag komt Hans, een nieuwe vrijwilliger voor Chembe Projects aan op het vliegveld van Lilongwe, en Mike en ik hebben afgesproken hem op te halen. Ik begin te klagen als ze mij vertellen dat wanneer je met een eigen auto gaat (en dus niet met OV) de enige mogelijkheid om in Lilongwe te komen een omweg oplevert van zo’n 3 uur extra (6 uur in totaal dus). 3 uur om?! Jemig, waarom moet dit MIJ nu weer gebeuren?! Omdat ik nog niet genoeg heb zitten klagen bij mevrouw Njoka ga ik later nog even door met dit verhaal vertellen aan Mike en Kaneli (een vriendin die bij mij logeert). Kaneli kent een journalist in Lilongwe en zal wat informatie proberen te achterhalen.
Zondag 11 januari 2015
Kaneli heeft meer informatie en wat foto’s. Op de foto’s afgaand ziet het er niet uit alsof deze weg dinsdag gemaakt zal zijn, dus er zit niets anders op dan maandag te vertrekken naar Lilongwe, daar te overnachten, dinsdag rond de middag Hans op te halen van het vliegveld, nog een nacht in Lilongwe te blijven en woensdag pas weer terug te rijden naar Cape Maclear. Je begrijpt, ik klaag vandaag nóg meer. Waarom moet net nu dat IK naar Lilongwe moet deze weg wegspoelen? Ik kan er maar niet over uit.
Maandag 12 januari 2015
Op tijd weg dan maar. Rekeningetje betalen in Mangochi en vervolgens via Liwonde, Balaka en Ntcheu naar Lilongwe. Veel regen onderweg, water tot aan de drempels van huizen en mist in de bergen. Een vermoeiende rit en dus nóg meer klagen.
Dinsdag 13 januari 2015
Vandaag zit het lekker mee. Hans komt op tijd aan, is al snel door de douane en we zijn in no-time terug bij Mabuya. Even boodschappen doen, ’s avonds lekker uit eten, drankje met live muziekje en op tijd naar bed, want morgen hebben we de lange rit weer terug naar Cape.
Woensdag 14 januari 2015
Voor de 3e achtereenvolgende dag geen stroom. Alleen ’s nachts heeft de stroom gewerkt. Vanochtend echter nóg meer ongemak, want nu hebben we ook geen water meer. Die ellende houdt maar niet op. We lopen naar de bar voor ons ontbijt. Op het bord lees ik zoiets als volgt:
Beste klanten,
We hebben momenteel geen stromend water. We kunnen voor u een emmer water uit het zwembad halen, mocht u willen douchen. Sorry voor het ongemak. Onze gedachten gaan uit naar alle slachtoffers en mensen die getroffen zijn door de tragedie die ons land vannacht is overkomen.
Ik vraag de mevrouw achter de bar wat voor vreselijks er is gebeurd. Ze zegt dat er mensen zijn overleden in de omgeving van Blantyre door de hevige regenval. Als ik mijn telefoon aan zet komen er wat WhatsApp berichten binnen van vrienden uit NL “Ben jij oké?”. Wanneer ik het NOS-nieuws op mijn telefoon bekijk zie ik dat het nieuws uit Malawi zelfs NL heeft bereikt: 48 doden, 2 kinderen nog vermist en 23.000 mensen dakloos.
STIL…., ik ben stil… Wat een verschrikkelijk nieuws. Wat een verschrikkelijke ramp. Vrouwen, mannen en kinderen, dood. Door regen. 23.000 mensen zonder een dak boven hun hoofd. Ik probeer het door te laten dringen, maar het gaat niet. Ik heb dagenlang lopen klagen over 3 uur omrijden vanwege regen en nu hoor ik dat 48 landgenoten dood zijn, 2 kinderen nog vermist worden en 23.000 mensen geen dak meer boven hun hoofd hebben door de regen! En met de regens die ook vandaag aan één stuk doorgaan zullen deze aantallen waarschijnlijk alleen nog maar oplopen.
We beginnen aan onze terugweg. Vanaf Liwonde zien we meer ellende. Het water staat nu niet meer aan de drempel, maar in de huizen, volwassenen tot aan hun knieën in het water, kinderen tot aan hun middel in het water, wadend door heftig stromende rivieren, alleen maar om thuis te komen. Als ze tenminste het geluk hebben dat er nog een huis is.
Vandaag ben ik nog steeds stil. Vandaag denk ik nog steeds aan de ramp die zich een paar uur verderop voltrekt. Hoewel de dagen hier ook gewoon doorgaan. We hebben geen extra nieuwsuitzendingen, geen Malawi nieuws-apps en worden niet 24 uur per dag voorzien van de laatste updates. Af en toe hoor je nieuws over getroffenen of ontvang je een foto. Maar elke dag besef ik me toch wat een geluk wij hier hebben in Cape Maclear: een dorp in het zand, waardoor de regen in het zand wegloopt of naar het meer stroomt.
Inmiddels is het dodental ver opgelopen, zijn 100.000 mensen dakloos en houden deze zware regens zeker de komende 2 weken nog aan. Wat een verdriet, wat een ellende, wat een ramp. En het wordt alleen nog maar erger.
Ik zal nooit meer klagen over 3 uur om moeten rijden. Sorry, uit de grond van mijn hart sorry…!
Ik spreek mevrouw Njoka, de mevrouw van mijn supermarkt. Ze vertelt mij over haar dag. Ze moest met “openbaar vervoer” naar Golomoti, een dorp hier zo’n 1.5 uur vandaan. Vandaag hield dat in dat ze van de minibus over moest achterop de fiets (fietsen worden hier als taxi gebruikt), stukken lopend door de weilanden, over in een andere minibus, wederom op de fiets, lopend door de weilanden, in een andere minibus en ga zo maar door. Waarom? De weg was weg. Ze is dus een beetje moe van de lange dag… Ik daarentegen draai bijna door. NEE!! Hoe ga ik nu naar Lilongwe? Dinsdag komt Hans, een nieuwe vrijwilliger voor Chembe Projects aan op het vliegveld van Lilongwe, en Mike en ik hebben afgesproken hem op te halen. Ik begin te klagen als ze mij vertellen dat wanneer je met een eigen auto gaat (en dus niet met OV) de enige mogelijkheid om in Lilongwe te komen een omweg oplevert van zo’n 3 uur extra (6 uur in totaal dus). 3 uur om?! Jemig, waarom moet dit MIJ nu weer gebeuren?! Omdat ik nog niet genoeg heb zitten klagen bij mevrouw Njoka ga ik later nog even door met dit verhaal vertellen aan Mike en Kaneli (een vriendin die bij mij logeert). Kaneli kent een journalist in Lilongwe en zal wat informatie proberen te achterhalen.
Zondag 11 januari 2015
Kaneli heeft meer informatie en wat foto’s. Op de foto’s afgaand ziet het er niet uit alsof deze weg dinsdag gemaakt zal zijn, dus er zit niets anders op dan maandag te vertrekken naar Lilongwe, daar te overnachten, dinsdag rond de middag Hans op te halen van het vliegveld, nog een nacht in Lilongwe te blijven en woensdag pas weer terug te rijden naar Cape Maclear. Je begrijpt, ik klaag vandaag nóg meer. Waarom moet net nu dat IK naar Lilongwe moet deze weg wegspoelen? Ik kan er maar niet over uit.
Maandag 12 januari 2015
Op tijd weg dan maar. Rekeningetje betalen in Mangochi en vervolgens via Liwonde, Balaka en Ntcheu naar Lilongwe. Veel regen onderweg, water tot aan de drempels van huizen en mist in de bergen. Een vermoeiende rit en dus nóg meer klagen.
Dinsdag 13 januari 2015
Vandaag zit het lekker mee. Hans komt op tijd aan, is al snel door de douane en we zijn in no-time terug bij Mabuya. Even boodschappen doen, ’s avonds lekker uit eten, drankje met live muziekje en op tijd naar bed, want morgen hebben we de lange rit weer terug naar Cape.
Woensdag 14 januari 2015
Voor de 3e achtereenvolgende dag geen stroom. Alleen ’s nachts heeft de stroom gewerkt. Vanochtend echter nóg meer ongemak, want nu hebben we ook geen water meer. Die ellende houdt maar niet op. We lopen naar de bar voor ons ontbijt. Op het bord lees ik zoiets als volgt:
Beste klanten,
We hebben momenteel geen stromend water. We kunnen voor u een emmer water uit het zwembad halen, mocht u willen douchen. Sorry voor het ongemak. Onze gedachten gaan uit naar alle slachtoffers en mensen die getroffen zijn door de tragedie die ons land vannacht is overkomen.
Ik vraag de mevrouw achter de bar wat voor vreselijks er is gebeurd. Ze zegt dat er mensen zijn overleden in de omgeving van Blantyre door de hevige regenval. Als ik mijn telefoon aan zet komen er wat WhatsApp berichten binnen van vrienden uit NL “Ben jij oké?”. Wanneer ik het NOS-nieuws op mijn telefoon bekijk zie ik dat het nieuws uit Malawi zelfs NL heeft bereikt: 48 doden, 2 kinderen nog vermist en 23.000 mensen dakloos.
STIL…., ik ben stil… Wat een verschrikkelijk nieuws. Wat een verschrikkelijke ramp. Vrouwen, mannen en kinderen, dood. Door regen. 23.000 mensen zonder een dak boven hun hoofd. Ik probeer het door te laten dringen, maar het gaat niet. Ik heb dagenlang lopen klagen over 3 uur omrijden vanwege regen en nu hoor ik dat 48 landgenoten dood zijn, 2 kinderen nog vermist worden en 23.000 mensen geen dak meer boven hun hoofd hebben door de regen! En met de regens die ook vandaag aan één stuk doorgaan zullen deze aantallen waarschijnlijk alleen nog maar oplopen.
We beginnen aan onze terugweg. Vanaf Liwonde zien we meer ellende. Het water staat nu niet meer aan de drempel, maar in de huizen, volwassenen tot aan hun knieën in het water, kinderen tot aan hun middel in het water, wadend door heftig stromende rivieren, alleen maar om thuis te komen. Als ze tenminste het geluk hebben dat er nog een huis is.
Vandaag ben ik nog steeds stil. Vandaag denk ik nog steeds aan de ramp die zich een paar uur verderop voltrekt. Hoewel de dagen hier ook gewoon doorgaan. We hebben geen extra nieuwsuitzendingen, geen Malawi nieuws-apps en worden niet 24 uur per dag voorzien van de laatste updates. Af en toe hoor je nieuws over getroffenen of ontvang je een foto. Maar elke dag besef ik me toch wat een geluk wij hier hebben in Cape Maclear: een dorp in het zand, waardoor de regen in het zand wegloopt of naar het meer stroomt.
Inmiddels is het dodental ver opgelopen, zijn 100.000 mensen dakloos en houden deze zware regens zeker de komende 2 weken nog aan. Wat een verdriet, wat een ellende, wat een ramp. En het wordt alleen nog maar erger.
Ik zal nooit meer klagen over 3 uur om moeten rijden. Sorry, uit de grond van mijn hart sorry…!
-
19 Januari 2015 - 10:28
Hillebrand:
Hoi Marloes,
een heftig verhaal! Hier is het al een ramp als er een paar centimeter sneeuw ligt, de stroom of het gas een paar dagen is uitgevallen en de trein niet verder kan vanwege een wisselstoring. Jouw verhaal doet beseffen hoe ver we van de werkelijkheid elders af staan en in wat voor een rijk land we leven (en maar klagen en klagen).
Ik kan alleen maar zeggen: dank je wel voor dit verhaal, ook ik ben er stil van.
Hillebrand -
19 Januari 2015 - 10:44
Henk Schreiber:
Hoi Marloes,
Heftig om te lezen en tegelijkertijd beseffend dat wij het hier ontzettend goed hebben.
Leuk om te lezen dat jij al over landgenoten praat. Ondanks de beschreven ellende voel jij je daar volgens mij al aardig thuis en een met het land.
groetjes,
Henk Schreiber -
19 Januari 2015 - 11:01
Diane:
Hi,
Pffffff heftig om van zo dichtbij mee te maken. Inderdaad hier alles via journaal en internet kunnen volgen. Maar toch van jouw verhaal kippevel gekregen. Hoop dat je het een beetje kunt verwerken.
Setrkte en dikke knuf! -
19 Januari 2015 - 11:11
Corine:
Worden we toch even weer met onze neus op de feiten gedrukt en kunnen we zien hoe betrekkelijk alles weer is!
Dikke knuf voor jouw Marloes!
Dank je wel voor dit mooie verhaal, dat ok mij weer even .... stil maakt! -
19 Januari 2015 - 12:24
Sicco En Geesje:
Hoi Marlous,
Net je verhaal gelezen, dit is inderdaad om stil van te worden. Hoe moet dit ooit weer goed komen, zoveel verdriet en ellende. We wensen je heel veel sterkte!
Geesje en Sicco.- -
19 Januari 2015 - 13:22
Jolanda:
Hee meis,
Wat een ellende, ik had het al gezien op het nieuws en in de krant.
Het is inderdaad een verdrietig verhaal, waar wij ons (gelukkig) niet veel bij kunnen voorstellen.
Wij klagen inderdaad veel te snel :-(
Het gaat je goed lieverd!
Dikke knuffel van mij!! -
19 Januari 2015 - 14:25
Trudy:
Hey meissie van ons.
Wij hebben van de dingen die jij beschrijft niets meegekregen. Via jouw apps heb ik het eerste vernomen. Soms is het maar goed, dat je niet alles weet. Overal ter wereld voltrekken zich natuurrampen. Dit komt echter wel heel dichtbij voor jou. Wat een ellende.doe a.u.b. voorzichtig, als je de weg weer opgaat. De ontstane schade zal idd voorlopig wel niet hersteld zijn. Maar wat is een kapotte weg, vergeleken met de mensenlevens!
Dit natuurgeweld overkomt je. Elders in de wereld hakken mensen elkaar de kop af of schieten elkaar dood, omdat zij vinden dat je niet het goede geloof hebt. Je blijft je over allerhande dingen afvragen WAAROM????
Dat zullen we nooit weten.
-
19 Januari 2015 - 14:31
Trudy:
Klagen zit er bij ons " ingebakken". In ons super georganiseerde landje valt het extra op, als iets niet loopt zoals wij dat gewend zijn, dus klagen we.
In een land als Malawi, waar de mensen niets gewend zijn en er niet veel georganiseerd is, zullen de mensen minder snel klagen, denk ik.
Het is misschien maar goed, dat de mensen daar niet allemaal met een IPhone rondlopen en alle ellende van de wereld, binnen enkele seconden te weten komen.
Ik hoop dat het gevaar snel geweken is en de mensen de draad van hun bestaan weer oppakken.
Ga niet onnodig de weg op!!!
Dikke kus van ons.
We missen je!!!
Peppie en memmie. -
19 Januari 2015 - 17:27
Anita Boer:
Hoi Marloes,
Oooh meisje, wat een verhaal. Tientallen keren komen er dergelijke berichten voorbij.
Je denkt dan "oh wat vreselijk , je zal er maar wonen. En je gaat weer verder met je dagelijkse
bezigheden. En als er in de media niet al te veel aandacht aan word besteed ben je het eigenlijk ook
zo weer vergeten. En gaan we ook weer verder met zeuren over de kerstkilo's die er maar niet
af willen. Zo'n bericht van jou komt heel anders aan dan hetzelfde bericht uit de media.
Wel eens goed hoor, om met andere ogen naar de dingen die om je heen in de Wereld gebeuren te kijken.
Jou verhaal is heftig, en je hebt gelijk, klagen zit er bij ons echt ingesleten en het is niet verkeerd daar een met andere ogen naar te kijken!!
Meid, pas goed op jezelf en sterkte met alles wat er om je heen gebeurd. -
20 Januari 2015 - 10:02
Geraldine:
Ach meis, soms is het een vreselijke wereld. In Nederland klagen we al om een beetje sneeuw, het is onbegrijpelijk. Vreselijk zoveel leed om te horen en vooral om te zien. Ik kan alleen maar je heel veel sterkte wensen. Love you always, be save.
Liefs van je dinnetje, G -
20 Januari 2015 - 23:20
Hetty:
Dag Marloes, viavia ben ik terecht gekomen op jouw pagina. Ik ben samen met wat vrienden al jarenlang betrokken bij het wel en wee van Cape Maclear. Ben nieuwsgierig naar wat jij daar doet en voor welk project. zou je me daar iets meer over kunnen vertellen in een persoonlijk berichtje, als je de tijd hebt en de verbindingen zijn goed genoeg. Ik ben penningmeester van een stichting die zich inzet om de school,in het dorp te voorzien van water en betere sanitaire voorzieningen en ook op andere manieren ondersteuning te bieden. Wij zijn benieuwd naar de situatie in het dorp. Wat is het Chembe project?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
